تغییرات عوامل تحریکی رگزایی ناشی از تمرین مقاومتی فزاینده در رت های دیابتی

مقدمه: فعالیت ورزشی کنترل کننده بیماری هاست و مشاهده گردیده است در مبتلایان به دیابت به ویژه دیابتی هایی که به فعالیت ورزشی می پردازند عوامل بازدارنده رگزایی کنترل شده و عوامل پیش برنده رگزایی تقویت می شود. هدف از پژوهش حاضر بررسی تغییرات عوامل تحریکی رگزایی ناشی از تمرین مقاومتی فزاینده در رت های دیابتی می باشد. روش ها: تعداد 24 سر رت نر ویستار با همگن سازی بر اساس وزن به دو گروه کنترل و تمرین تقسیم شدند. پروتکل تمرینی شامل یک نوبت 10 تکراری بالا رفتن از نردبان تمرینات مقاومتی همراه با وزنه متصل به قاعده دم (با توجه به حداکثر ظرفیت حمل وزنه هر رت) سه جلسه در هفته و به مدت 8 هفته بود. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، رت ها بی هوش شده و خون گیری از قلب انجام شد، سپس، سرم رت ها برای سنجش شاخص های vegf ، no،گلوکز و انسولین استفاده شد. تجزیه و تحلیل آماری با استفاده از نرم افزار spss16 انجام شد. سطح معناداری 05/0> α در نظر گرفته شد. یافته ها: نتایج آزمون t مستقل نشان داد در این پژوهش هشت هفته تمرین مقاومتی باعث افزایش معنی دار vegf (776/0p=) و no[946/0p=] سرم رت های نر دیابتی نشده است بلکه موجب کاهش معنی دار قند خون گردیده است (001/0=p)، اگرچه میزان انسولین خون بین گروه ها تفاوت معنی داری نداشت (931/0=p). نتیجه گیری: به نظر می رسد تمرینات مقاومتی علی رغم بهتر شدن مقادیر گلوکز تأثیر مثبتی بر عوامل تحریکی رگزایی در رت های دیابتی ندارد.